กาเหว่าที่บางเพลง
กาเหว่าที่บางเพลง เป็นนิยายวิทยาศาสตร์ ผลงานประพันธ์ของหม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์ ปราโมช ตีพิมพ์เป็นตอน ๆ ลงในหนังสือพิมพ์สยามรัฐรายวัน ช่วงประมาณ ค.ศ. 1987 ตีพิมพ์ฉบับรวมเล่มครั้งแรกเมื่อ ค.ศ. 1989
คำคม
แก้ไขโอ้ยามอยู่สุพรรณกินมันเผือก | เคี้ยวแต่เปลือกไม้หมากเปรี้ยวปากเหลือ |
จนแรงโรยโหยหิวผอมผิวเนื้อ | พริกกับเกลือกลักใหญ่ยังไม่พอ |
ทั้งผ้าพาดบาตรเหล็กของเล็กน้อย | ขโมยถอยไปทั้งเรือไม่เหลือหลอ |
เหลือแต่ผ้าอาศัยเสียใจคอ | ชาวบ้านทอถวายแทนแสนศรัทธา ๚ |
เห็นไม้จันทน์พี่ยิ่งฟั่นอารมณ์เฟือน | เหมือนจันทร์เตือนใจตัวให้ตรอมใจ |
โอ้นามไม้หรือมาต้องกับน้องพี่ | ขณะนี้นึกหน้าน้ำตาไหล |
เจ้าอยู่เรือนชื่อเชือนมาอยู่ไพร | เหมือนเตือนใจให้พี่ทุกข์ทุกย่างเดิน ๚ |
โอ้ชาตินี้มีกรรมเหลือลำบาก | เหมือนนกพรากพลัดรังไร้ฝั่งฝา |
โอ้กระฎีที่จะจากฝากน้ำตา | ไว้คอยลาเหล่านักเลงฟังเพลงยาว |
เคยเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่าเมื่อเราอยู่ | มาหาสู่ดูแลทั้งแก่สาว |
ยืมหนังสือลือเลื่องถามเรื่องราว | โอ้เป็นคราวเคราะห์แล้วจำแคล้วกัน ๚ |
โอ้อายเพื่อนเหมือนเขาว่ากิ่งกาฝาก | มิใช่รากรักเร่ระเหระหน |
ที่ทุกข์สุขขุกเข็ญเกิดเป็นคน | ต้องคิดขวนขวายหารักษากาย |
ได้พึ่งบ้างอย่างนี้เป็นที่ยิ่ง | สัจจังจริงจงรักสมัครหมาย |
ไม่ลืมคุณพูนสวัสดิ์ถึงพลัดพราย | มิได้วายเวลาคิดอาลัย ๚ |
พี่พูดพูดเขาขาดแล้วหวาดจิต | พี่ขาดมิตรมาไกลถึงไพรสัณฑ์ |
นึกเฉลียวเสียวทรวงถึงดวงจันทร์ | จะขาดกันเสียเหมือนเขาพี่เศร้าใจ |
แล้วย่องเหยียบเลียบเนินลงเดินล่าง | ตามแถวทางหิมวาพฤกษาไสว ๚ |
โอ้ยามอยู่สุพรรณกินมันเผือก | เคี้ยวแต่เปลือกไม้หมากเปรี้ยวปากเหลือ |
จนแรงโรยโหยหิวผอมผิวเนื้อ | พริกกับเกลือกลักใหญ่ยังไม่พอ |
ทั้งผ้าพาดบาตรเหล็กของเล็กน้อย | ขโมยถอยไปทั้งเรือไม่เหลือหลอ |
เหลือแต่ผ้าอาศัยเสียใจคอ | ชาวบ้านทอถวายแทนแสนศรัทธา ๚ |
เห็นพุ่มพวงบุปผายิ่งอาลัย | สลดใจขุกคิดถึงคู่เคียง |
ไม้แก้วกางกิ่งพิงกับกิ่งเกด | ฝูงโนเรศขันขานประสานเสียง |
น้ำตาคลอท้ออกเห็นนกเรียง | เหมือนเรียมเคียงร่วมคู่เมื่ออยู่เรือน ๚ |
โอ้อายเพื่อนเหมือนเขาว่ากิ่งกาฝาก | มิใช่รากรักเร่ระเหระหน |
ที่ทุกข์สุขขุกเข็ญเกิดเป็นคน | ต้องคิดขวนขวายหารักษากาย |
ได้พึ่งบ้างอย่างนี้เป็นที่ยิ่ง | สัจจังจริงจงรักสมัครหมาย |
ไม่ลืมคุณพูนสวัสดิ์ถึงพลัดพราย | มิได้วายเวลาคิดอาลัย ๚ |
ระกำป่ากาหลงกะลิงจับ | ระกำกับเราระกำก็จำเหมือน |
เห็นไม้จันทน์พี่ยิ่งฟั่นอารมณ์เฟือน | เหมือนจันทร์เตือนใจตัวให้ตรอมใจ |
โอ้นามไม้หรือมาต้องกับน้องพี่ | ขณะนี้นึกหน้าน้ำตาไหล |
เจ้าอยู่เรือนชื่อเชือนมาอยู่ไพร | เหมือนเตือนใจให้พี่ทุกข์ทุกย่างเดิน ๚ |
เห็นไม้จันทน์พี่ยิ่งฟั่นอารมณ์เฟือน | เหมือนจันทร์เตือนใจตัวให้ตรอมใจ |
โอ้นามไม้หรือมาต้องกับน้องพี่ | ขณะนี้นึกหน้าน้ำตาไหล |
เจ้าอยู่เรือนชื่อเชือนมาอยู่ไพร | เหมือนเตือนใจให้พี่ทุกข์ทุกย่างเดิน ๚ |