วสันต์ สร้อยพิสุทธิ์

คำคม

• ศาลรัฐธรรมนูญในที่เราเคยทำกันมา บางครั้งมันสักเอาเผากัน คือการคำวินิจฉัยที่ต้องมีการอ่าน ณ วันนั้น อย่างคดีคุณสมัคร เอาระบุไปเลย เราประชุมกัน 9 โมงครึ่ง ทุกคนก็ถือคำวินิจฉัยส่วนตัวเข้าห้องประชุม เมื่อได้มติ เจ้าหน้าที่ก็ยกร่างเอาตามเหตุผลตรงนั้น สดๆร้อนๆ เรานั่งอ่านรู้สึกว่าจะบ่าย 2 แล้วก็ทำไม่ทัน ฉุกละหุก ฉุกเฉิน มันก็เหมือนการสุกเอาเผากิน ใช่ไหม กว่าจะได้อ่านเอา 4 โมงครึ่งเย็น แล้วก็มีข้อผิดพลาด เป็นคำวินิจฉัยที่ไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง ไม่ต้องพูดถึงพจนุกรมนะ แล้วอันนั้นก็ผิดด้วย เมื่อไปเปิดพจนานุกรมจริงก็ผิดด้วย เพราะมันต้องโยงกันหลายอย่าง ไม่ใช่ดูตัวเดียวไม่ได้ คำวินิจฉัยหรือคำพิพากษาที่ถูกต้อง ต้องวินิจฉัยปัญหาข้อเท็จจริงให้ยุติก่อน คดีทุกเรื่องมันจะมีข้อเท็จจริงกับข้อกฎหมาย ข้อเท็จจริงคือมีการทำอย่างนั้นจริงหรือไม่ ข้อกฎหมายเมื่อข้อเท็จจริงยุติแล้ว จึงจะลงมาสู่ข้อกฏหมายว่าแล้วมันผิดหรือไม่ผิด ข้อเท็จจริงต้อยุติก่อน คดีเรื่องนี้ ท่านนายกสมัครท่านก็ต่อสู้ว่าไม่ได้รับตังค์ ต้องวินิจฉัยให้มันเสร็จเรียบร้อยก่อนว่าตกลงรับหรือไม่ได้รับ นี่กลับเป็นว่าเอาข้อกฎหมายขึ้นก่อน แล้วมาเขียนข้อเท็จจริงทีหลัง เพราะเมื่ออ่านคำวินิจฉัยข้อกฎหมายเขารุ้แล้วว่าผลจะเป็นอย่างไง ข้อเท็จจริงต้องยุติก่อน จึงจะไปสู่ข้อกฎหมาย อันนั้นยอมรับว่าเป็นคำวินิจฉัยที่ใช้ไม่ได้โดยสิ้นเชิง เกิดจากการสุกเอาเผากิน ซึ่งในระยะหลังเราจึงไม่ทำแบบนั้น