หลี่ ไป๋

หลี่ ไป๋ (จีน: 李白; พินอิน: Lǐ Bái / Lǐ Bó; อังกฤษ: Li Bai) (ค.ศ. 701-762) เป็นกวีจีนที่ยิ่งใหญ่แห่งราชวงศ์ถัง ได้รับยกย่องเป็น กวีผู้ยิ่งใหญ่ หนึ่งในสองคนเท่าที่ปรากฏในประวัติศาสตร์งานประพันธ์ของจีน เคียงคู่กันกับชื่อของตู้ฝู่ บทกวีของหลี่ไป๋ได้รับอิทธิพลจากจินตภาพของเต๋า และการนิยมชมชอบการดื่มสุรา เช่นเดียวกับ ตู้ฝู่ เขาเป็นหนึ่งในแปดของ แปดอมตะไหสุรา (飲中八仙, Eight Immortals of the Wine Cup) ซึ่งปรากฏชื่ออยู่ในงานกวีของตู้ฝู่ หลี่ไป๋ได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตไปกับการท่องเที่ยว ในกรณีของเขาเนื่องจากมีฐานะดีจึงสามารถท่องเที่ยวได้ ไม่ใช่เพราะว่าความยากจนจึงต้องท่องเที่ยวไปในที่ต่าง ๆ หลี่ไป๋เคยเล่าว่าครั้งหนึ่ง เขาได้ตกจากเรือลงไปในแม่น้ำแยงซี ขณะกำลังเมาและพยายามจะไขว่คว้าพระจันทร์

บทกวีจีน

ไหสุราประหนึ่งดัง  ดอกไม้
ไร้เพื่อนดื่มเคียงกาย  ผู้เดียว
ยกจอกขึ้นเชื้อเชิญจันทร์  กระจ่างใส
ทอแสงรวมเงาข้า  เป็นสาม
จันทร์เจ้าลอยเลื่อน  ไม่อาจ  ดื่มได้
เงาเจ้าคล้อยเคลื่อนตาม  ติดไหว
นั่งร้องเพลงมากล้น  สุขสันต์  เริงใจ
ก่อนฤดูไม้พรรณพฤกษ  ผลิใบ
เมื่อยังไม่ดื่ม  ได้จันทร์และเงาเป็นเพื่อน  ดีใจ
แต่ถ้าดื่มเยอะไป  เราคงต้องจากกัน
หวังว่าสักวันหนึ่ง  เราสามคนคงพบกันใหม่
ในธารดารา”

“ลมฤดูใบไม้ร่วงแผ่วพัด

ในค่ำคืนที่อ้างว้างเปลี่ยวเหงา

จันทร์นวลทอแสง

สาดอาบใบพฤกษา

ที่ถลาร่อนลงดิน

กาเดียวดาย

เกาะคอนไม้หลับใหล

นานครั้งจึงจะขยับกาย

ยามลมกระพือพัด 

คืนนี้หนาวเหน็บ

ฉันนอนไม่หลับ

จิตใจครุ่นคะนึง

ถึงใครคนหนึ่ง

ที่จากมา ณ แดนไกล

อีกนานไหม

ที่เราสองจะได้พบกัน

หรือว่าฉันต้องจมอยู่กับค่ำคืนอันโหดร้าย

เช่นนี้ชั่วนิรันดร”์

เสียงขลุ่ยหยกล่องลอยเร้นลับ
มากจากชายคาบ้านหลังใดกันเล่า?
เสียงของมันเงียบหายไป
ท่ามกลางสายลมฤดูใบไม้ผลิ
ซึ่งหลั่งรินสู่เมืองลั่วหยาง
ท่ามกลางเสียงคร่ำครวญ
ประดุจนกกลางคืนเช่นนี้
ข้าจดจำได้ถึงภาพต้นหลิวหักโค่น
มีผู้ใดบ้างเล่า สามารถหักห้ามใจไม่ให้คิดถึง

หน้าเตียงนอนของข้า
พระจันทร์ส่องแสงสกาว
ข้าคิดว่า บนพื้นดินยามนี้คงเหน็บหนาวจากน้ำแข็ง
ข้าแหงนหน้ามองจันทร์กระจ่างในท้องนภา
แล้วค้อมศีรษะก้มหน้า  คิดถึงบ้าน